Fórum á títtnefnda Eldsmiðju eftir starfsmannafund áðan...

Andri: Fólk sér alveg að við erum ekkert á fyrsta deiti! (í tengslum við þá umræðu að stelpur á fyrsta deiti borða alltaf svo lítið, reyna að lúkka vel sjáiði til)
Ég: Nú af hverju og lít í kringum mig...
Andri: Bara (setur upp glott)
Ég: Lít á 16 tommuna og sé mér til mikillar mæðu að ég er búin með heilli sneið meira en Andri...hvað er málið með þetta pizzahólf í maganum á mér?

Allaveganna...eftir matinn stingur Andri upp á göngu niður Þórsgötuna eða þarna goðagöturnar í kringum smiðjuna og ég segi nú ertu að spá í að biðja mín! (í djóki sko). Þá segir Andri já einmitt sérstaklega útaf því að þú varst svo dugleg að slafra í þig hálfri 16 tommu...agalega rómantískt!

Akkúrat þegar þessi umræða er í gangi kemur lagið I just called to say I love you...með Stevie Wonder á fóninn. Þetta lag hefur alltaf verið svolítið sérstakt fyrir okkur og Álfrún man væntanlega vel eftir því þegar við vorum í 8. bekk og staddar í lúðrasveitaferð í Skotlandi og ég gerði 3 árangurslausar tilraunir til að hringja heim til Andra í þeim tilgangi að syngja þetta lag í símann fyrir hann. Það mistókst því miður því Rutlan svarðaði alltaf í símann!

Og af því að þetta kom akkúrat á fóninn þá sagði ég: Ég vissi að þú værir að fara að biðja mín, baðst um þetta lag og allt skipulagt hahahah og svo gengum við niður goðagöturnar en hann bað mín samt ekki en samt fyndið og sætt:)

Smá innanfélagshúmor en skilji þeir sem skilja;)
kv. frá the pizzastomach